Orpheus'un Evreni

“Arşa değer alnımız ! Kan bayrağa düşünce, Şehit olmak farz olur ! Vatan elden gidince…” Ölümsüzlük denildiğinde aklıma Kurtuluş savaşı gelir. Onlarca kayıp, onlarca Şehit. Ölüler mi ? Asla… Uzun yıllardır ne yazık ki sömürülen bir devlet, milletiz. Canlarımız gidiyor ve biz gün geçtikçe yozlaşıyoruz. Günler geçtikçe Benliğimizi yitirip “Yanlış Batılılaşma” örneğini tam olarak yaşıyoruz. U zun zaman önce almıştık uyarıyı atalarımızdan, ozanlarımızdan. Şimdi ise bir felaketi yaşayıp Türk Milletini yok ediyoruz. Her gencin elinde, üstünde, içinde yabancı bayraklar. Ana dili olan Türkçeyi yazmayı bırakın konuşmayı bile beceremeyen, ne zaman çalışsa yabancı kelimeler kullanarak kendini üstün zanneden ahmaklar. Özünü kaybeden bir gençlik yetişiyor. Dil, din, örf, adet ve ahlak kavramları zamanla yok olmaya başladı ve kısa süre içinde tamamen bitti. Kendini metropol ilan eden büyük şehirlerde gençlerimizin hali ne yazık ki bu. Bu olaylar aklı başında olan her Türkün

Düşüp kalkarız zaman zaman. Vakti gelir hiç kalkamayacağımızı sandığımız kadar sert düşeriz hayallerimizden. Her insan yaşamıştır büyük hayal kırıklıkları ama hiç bir insan benim kadar şanslı değildi sanırım bu konuda. Benim sahip olduğum bir o vardı her zaman baş ucumda. Her düştüğümde koşan, ağladığımda ağlayıp, güldüğümde gülen bir o. Buna zorunda değildi, yanımda olmak, benimle koşmak. Ama içi o kadar güzel birisi, kelimelerle olmayan ifadesi. Ne zaman boşluğa bakarken bulsam zihnimi, kendimi tutup çıkarmam gereken o boşluğa. O belirirdi bir yerlerden. Bazen yazar yardım isterdim, tereddüt dahi etmezdi. Bazı geceler ıslak ve tuzlu yastığıma başımı koyduğumda sadece sensiz olmanın acısını hissederdim kalbimde. Ne zaman gelsem sana sonuna kadara çıktı kapıların. Bazen ben gelemedim, bazı geceler seni kabul etmedim. Bensiz daha iyi olacağın fikrine kapıldım zamanla, sensiz bir ölü olduğumu umursamadan. Çekip gitmek geldi içimden ama nereye? Kimim vardı ki senden başka bu sonsuz he