Orpheus'un Evreni

Devrim  Şehidi; Mustafa Fehmi Kubilay’a U ğruna hayatını hiçe saydığın milletinin evlatlarına bilgi aşılamak için öğretmen olmak istiyordun. Bir terzi çırağıyken daha hayallerini kuruyordun öğretmenliğin. O çok sevdiğin devletine, milletine yararlı bir birey olmak için azmederek koştun hayallerinin peşinden. Bir hiçliğin içinde kaybettik seni. Sahip çıkamadık, koruyamadık. Cahil aklımız, bir avuç güç peşinde dini kullanan yobazlara yenildi. Çıktı bir derviş palavradan; Mehdiyim ben, bunlar dinsiz bizi öldürecekler dedi. Halkı galeyana getirdi. Gördün olanları, gördün Atamız hakkında “dinsiz” ithaflarını. Dayanamadın, düşünmeden sarıldın çakaralmazına, yürüdün hainlerin üstüne korkmadan. Ateş ettin ama ne fayda, dağılmadı kalabalık, daha da büyüdüler cahillikleriyle. Kanmışlardı bir kez dinin yok edildiği yalanına. Öldürmek istediler seni, gözlerini kan bürümüştü bir kez, dönüşü olmadığını bile bile feda ettin kendini bu güzel vatana. Arkandan atıldık, izinden gittik ama kimse dinl

Adı Emre, yaşı 17 ve büyük hayalleri var. Az önce bile hayalleri için dua etmekle meşguldü. Şimdi ise uyumaya çalışıyor aynı hayalleri kurarak. Tanrıdan zor şeyler istiyor, örneğin mutlu olmak, sevdiğine kavuşmak, yalnız kalmamak. Bunları yerine getirme görevi bende, melek olmama rağmen ben bile zorlanacağım. Sabah olmasını bekliyorum, en azından kalan tek haftalık ömründe mutlu olmasını sağlamalıyım. Ona neden yardım ettiğimi soracak tonla insan tanıyorum, sebebi; onun en az benim kadar günahsız bir melek olması. Hayatında hiç bir dileği gerçekleşmemiş bir insan için fazla mutlu uyanıyor. Kimseye sataşmadan saygılı ve dürüst geçirdiği son günleri. Bugün okulda sevdiği kızla tanışacak, haberi yok ama sevgili dahi olacaklar. Yanında olmam gerek. Öğle yemeğinde karşılıklı yemek yediler, onu hiç bu kadar mutlu görmemiştim. Gözlerinin içi gülüyordu, çektiği bütün acıları unutmuştu bir anda. Daha fazla mutlu olması gerek. Eve geldiğinde annesi ilk kez güldüğü için ona kızmamıştı, bunc

Sunum: Saygı değer öğretmenlerim, kurucularım, velilerim ve mutlu olması gereken minik arkadaşlarım. Bugün hepimiz burada 23 Nisan bayramını kutlayabileceğimiz sanıyorduk ama ne yazık ki dakika başına ölen çocuk sayısı şu an bulunduğumuz odada ki insan sayısından fazla olduğu için kutlama yapmayı uygun görmedik. Bunun yerine sizlere o çocukların sefil hayatlarını anlatmaya karar verdik. Hepimize iyi seyirler bol anlayışlar. SAHNE 1: Sahneye elinde silahlar olan 7 erkek çocuk çıkar ve hepsi yere yatıp çatışmaya başlar. bu sırada anons yapılır: Suriye'de hala devam etmekte olan iç savaş bütün insanları heba etti, 7/24 savaşan insanlar ve son durumda savaşa dahil olan çocuklar bile ellerinde silahlar ile şu an da savaşın ortasında. Şimdi Serdar Ortaç'ın yeni aldığı arabaya bakıyoruz... Çocuklardan birisi ayağa kalkar silahını atar ve, ben çocuğum okula gitmek istiyorum savaşı bırakıyorum'' der ve anında vurulup yere yığılır. Diğer çocuk ayağa kalkar ve ağlaya

Uzun yıllar önce Lelouch adında imparatorluğa baş kaldırmış ünlü bir savaşçı vardı. İmparatorluğun elinden uzun uğraşları sonucu kaçan bu dev savaşçı, baygın bir halde adada bulunur. Son hatırladığı şey ise duygusuz ve sadece intikam yemini etmiş bir insan olduğudur. Lelouch adada bulunduğunda üzerinde gümüş rengi bir maske, belinde palaları, mor gözleri ve beyaz saçları olan bir adamdı. Gözlerini tekrar açtığında bayılmamak için vücudunu kıstırarak etrafını izlemekteydi. Çamurdan bir evin içinde baş ucunda palaları rahat bir yatakta uzanmaktaydı. Kendine tam anlamı ile geldiğinde yataktan tek bir hareket ile zıplayıp palalarını kemerine takmış maskesini aramaktaydı gözleri. Maskesini bulamayınca içinden bir parça yok olmuş gibi hisseden bu duygusuz insan adada çok garip şeylerin döndüğünü düşünmüştü. Saatler sonra evden çıktığında dışarıda yüzlerce eski dünyadan kaldığı söylenebilecek ilkel insanlar g gördü. Herkes bir anda başına toplanmıştı. İlgiden nefret eden bu adam bi

3 kişilik çekirdek bir ailenin sadece yalanlardan ibaret olan mutluluğunu bitmesini anlatan bir hikaye... Güne "kahvaltıya gel artık" diye seslenen eşinin sesiyle uyanmıştı Aslan. Birkaç hareketle anca kendine gelmiş ve yataktan kalkabilmişti. Mutfağa indiğinde Selinin orada olmadığını görüp nerede olduğunu sordu. Sedef "yanına gitmeme rağmen yatağından kalkmadı, hasta hissediyorum dedi. Biraz yalnız kalmaya ihtiyacı var bence" diyerek cevap verdi. Fazla umursamayan Aslan yemeğini yiyip işine gitti. Sedef ise öğretmen olduğu okula gidip Selini evde hizmetçiyle baş başa bırakmıştı. İşten erken dönen Aslan, Selinin evde olmadığını fark etti ve hizmetçiye sorduğunda okula gitti cevabını aldı. İşte bütün olanlar da burada oldu, evin boş olmasını fırsat bilen gizli çift ilişkiye girmişlerdi. Tek bilmedikleri ise Selinin aslında okula gitmediği çatı katından her şeyi duyduğuydu. Tüm olan biteni ağlayarak izleyen genç kız ne yapacağını şaşırmış bir halde evden çık

"Sokakta parçalanmaya mahkum bırakılmış birkaç hayat." Bunları yazmayı ben istemedim, bunları yazmaya beni Sokaklar zorladı. Bugün 14 Şubat 2021; Adım Jeff, Bugün 21 yaşındayım. Ölümümün üzerinden 3 sene geçti, cesedim hala soğuk sularda. Artık eskisi gibi mülteciler gelmiyor yanıma. Onları buldunuz, BENİ DE BULUN. Bugün 18 Kasım 2017; Bir hayalim daha yeşeremeden soldu günlük. Bu hayal bir futbol maçı veya başlayamayan bir aşk değil, bu hayatım olmasını istediğim müzik. Daha yeni başlamışken uğraşmaya bir araba kazasında bütün hayallerimin bitebileceği aklıma gelmemişti. Belki bir ilki başarabilirim ama bu işi dilsiz olarak yapmak olanaksız görünüyor. Babamı kazada kaybettikten sonra annemin yanına gittim. İlk defa onu bu kadar mutlu görmüştüm. Benim gelmeme miydi bu sevince yoksa babamın gitmesine mi anlayamamakla beraber hızlıca odama taşındım. Alışmamın zor olacağı şeyler belliydi, yeni bir okul, yeni bir hayat, yeni bir düzen ama alışmaktan asla