Ne Kadar?

Ne Kadar ?

Ne kadar değiştirebilir bir insan hayatını bir kadın? Kelimelerle oluşan cümleler yeter miydi anlatmaya? Yoksa ilahi bir güç mü lazımdır…

Hayatımda giren bir kadın, bir insan, bir yüce güç. Tüm düzenimi yeniden kurup bana tam anlamıyla istediğim hayatı sunmak için gelmişti. İsmi İkra, Dünya’nın belki de nefes alan her şeyin en güzeliydi benim için. Gülüşü içime huzur dolduran, kokusu başımı döndüren, gözleri resmen içimi delip geçen bir nur tanesi gibiydi. Güzelliğini anlatmaya asla ama asla bir insan kalemi yetmez fakat belki biraz da olsa hissettirmek için yazıyorum bunları.

Bir gece vakti boş boş bakınırken gördüm içinden akan kederi. Ona yardım etmek için uzattığım eli öyle güzel tuttu ki, bir an olsun bırakmak gelmedi içimden. İçinden akan karanlığın nehiriydi, her tarafında solmuş güller, ölmüş balıklar, bitmiş hayatlar. Ama biliyordum, hissediyordum daha doğrusu içinde bir yerlerde mükemmel bir ışık, harika bir insan olduğunu. Dışına da vuruyordu bazen kalbinin güzelliği. Gülüşüne mesela, asla anlatamam. Yaşanmadan bilinmesi imkansız bir güzellik…

Uzun süre uğraştım içine girmek için. O kadar güçlü, o kadar kendine güvenen birisiydi ki onu açmak imkansız gibiydi. Çok fazla çabaladım. Sonunda biraz biraz dökülmeye başlamıştı. Birbirimize duyduğumuz güven, sevgi, inanç aslında bir aşkın giriş yolu gibiydi. İkimiz de fark etmiştik aramızda bir şeyler olduğunu. Bozuntuya vermeden beklediğimiz adımı dayanamayarak ben attım. Kabul gördü.

İlk buluşmamız çok manidardı. Birisini kaybettiği gün başka birisini kazanmıştı. Aslında ilk gün karşımda böyle birisini beklemiyordum desem yalan olmaz. Ama fotoğraflarından daha güzeldi. Gözlerini gördüğümde gözlerim dolmuştu mutluluktan, fark edilir mi bilmem…

Kaşları ayrı bir Dünya idi adeta. Bazen sırf tekrar tekrar aşık olmak için onu sinirlendirip kaşlarını çatmasını beklerdim, onu öyle görmek hayatımın en güzel anlarını geçirmeme vesile olurdu. Çok mutluydum, hayatımda hiç hissetmediğim kadar huzurlu. Onun yanındayken hiç bir şey asla ama asla umurumda olmuyordu. Dünya yıkılsa tek derdim elini bir saniye olsun fazla tutabilmek olurdu.

Hayatım çok güzeldi, en azından benim hayatım. Onu yeşertmeye geldiğimi unutup kendim çiçek açtığımda onu görmezden geldiğimi fark edemedim bile. Kendim günden güne iyileşirken canımdan çok değer verdiğimi öldürdüm oysa. Tek çare uzak durmaktı, daha fazla kıyamazdım ona.

Uzun zaman geçti şimdi, sadece iki insan olarak geçirdiğimiz. Birbirimize saygıdan bir şey kaybettik mi? Sanmam. Ama bana karşı sevginden bir parça kaldı mı? Galiba cevap aynı…

Şimdi tek umudum, mutlu bir hayatın peşinden koşman, o güzel kaşlarını asla çatmayıp her zorluğa karşı gülmen. Sen her zaman benim kalbimde bir küçük kız evladı, bir büyük anne, bir değer, bir aşk olarak kalacaksın. Sendeki yerimin hep aynı kalması dileğiyle...