Özlüyorum. Her şeyi özlüyorum bu aralar. Zaman geçtikçe maziye, mazide olanlara özlemim artıyor. Belki hastalık, psikolojik bir rahatsızlık bilmiyorum. Ama yaşadığım her şeyi özlüyorum. Kafamı çok fazla meşgul ediyor bu durum. Her dakika bu düşünce kafamda olduğundan yorgun olmam normal sanırım. Her adımda bir yerlere dalmak, bir şeyler hatırlamak. Belki kopamıyorum geçmişten, silmek isteyemiyorum. Belki sadece geçmişimde mutlu olmamdan kaynaklı. Eskisi olsam gerçekten, çok isterdim. Hiçbir şeyi kafama takmadan yaşamayı, eğlenebileceğim müzikler dinlemeyi, ağlamadan geceler geçirmeyi. Sanırım geçmişe olan sevgim şu an içinde bulunduğum çöp kokan hayattan kaynaklanıyor. Bir daha asla o günlere dönemeyecek olmak içimi acıtıyor. Mutsuz oldukça geçmişi özlerken, geçmişi özledikçe mutsuz oluyorum. Hayatım kısır bir döngüye girmiş, yaşım ilerliyor. Durmuyor zaman. Hissediyorum, nefes alırken zorlandığımı. Sigaraya başladığım o güne dönmek istiyorum artık. O sigarayı elime hiç almamak istiyorum. Yürürken bileğimin acısını hissediyorum. O basketbol maçını yaptığım güne dönmek istiyorum. Gereksiz hırs ile kendimi incitmeden geçmek istiyorum o zamanı. Zaman aksın, durduramayacağımı biliyorum. Ama istediğim gibi aksa olmaz mı? Bir kere sadece, bir kere olsun değiştirebilsem zamanı! Çocukluğuma dönmek istiyorum. Daha fazla yara alacak bile olsam, her şeyi yapmak. Hep korktuğum o ormana girmek istiyorum. İçinde kaybolmak, kaybetmek. Yüzerken boğulan insanların hikayelerini dinlediğim güne dönmek istiyorum. O hikayelere kulaklarımı kapatmak, denizden korkmamak istiyorum. Geçmişe dönmeyi geleceği yaşamaktan daha fazla istiyorum. O güne dönmek istiyorum…
Hayatımı, her zaman doğru olanı yapmaya harcadım. Yanlışlarım olmuştur, çok olmuştur. Ama kalbim her zaman doğruyu yapmak için çıktı yola. Örnek alacağım çok güzel insanlar tanıdım. İnatçılık yapmamayı, sinirlenmemeyi öğrenemedim asla. Çok insanın kalbini kırdım. Kırmaya da devam edeceğimi biliyorum. Fakat yıllar önce kırdığım kalpleri hala sırtımda taşımak, beni yoran bu. Her geçen gün sırtımda ağırlaşan o yük. Beni ölüme en çok iten şey o yük. Kurtulmanın bir yolu yok mu? Yok. Ben o yükün olmadığı, o güne dönmek istiyorum.
O geceleri hatırlıyorum. Tanrıya canımı alması için ağlayarak yalvardığım o geceleri. Mutsuz, yorgun ya da kırık değildim. Ama hiçbir zaman yaşamayı istemedim. İsteyemedim. Sokaktan altımda servisle okula giderken, sokakta yürüyen o insanların yanında yabancı oldum. O insanların yanında yaşamak istemedim hiçbir zaman. Bir insan için ona farkettirmeden üzülmek. Öyle zor bir iş ki, yaşamayı istemezdim. Fakir kalmak isterdim. Yerde bulduğumuz meyveler, rafta olanlardan daha tatlıydı. Dağda, onca dikenin arasından bulduğumuz 3 tane çilek. Misket tanesi kadar bile olmayan o 3 tane çilek, şimdi yediğim her şeyden daha hoş geliyor. Belki ucunda verilmiş emekten dolayı, belki de saflığından. Bilmiyorum. Ama o güne dönmek istiyorum…
Acının, sefaletin, felaketin olmadığı. Ayrım yapılmayan, insanları yakılmayan, diktatörlük olmayan o günler. O günleri özlemim her geçen gün katlanarak arttı. Lüks villaların çöpünü toplayan insanlar gördüm. Lüks içinde yaşayan insanların dertlerini duydum. İnsanların hayata bakış açısını farkettim. Herkes bir şekilde kendini kurtarma peşinde bu hayatta. Geçmişte öyle olmadığını biliyorum, yaşadım. Geçmişte yardımı gördüm, şefkati, sevgiyi, emeği gördüm. Şimdiki acıların içinde yandığımdan olsa gerek. O güne dönmek istiyorum…
Sen. Sana değinmeden bitiremezdim sanırım bu yazıyı. Senin olmadığın bir hayatı hiç düşünmedim. Her hayalime bir tutam sen, her rüyama bir saniye sen koydum. Ama hissediyorum. İnsanım ki hissediyorum. Kalbimin ağrısını hissediyorum. İçinden seni çağıran çığlıkları duyuyorum. Seni geri getiremeyecek olmanın acısını hissediyorum. Seni kırdığım günleri anımsıyorum. Hepsi sırtımda. Geceleri biraz daha kafayı yememe sebep olan o yükün bir tutamı da sensin. Seni hiç kırmadığım, tanımadığım, sevmediğim, bilmediğim o gün. Ne var ne de yok olduğun o güne dönmek istiyorum…
O gün. Hiçbir şeyi hissetmediğim o gün. Henüz dünyada olmadığım o gün. Ruhumun bulutlarda süzüldüğü, var olan ve olmayan her şey kadar özgür olduğum o gün. O güne nasıl dönebilirim? İntihardan başka bir yol düşünemiyorum. Ruhumun bedenime sığmadığını hissediyorum. Bu tutsak bedenimden çıkmak için her gece beni ağlatan ruhum. Bana yalvardığını hissediyorum. Özgür olmanın tek yolu bu. Tüm bir hayatımı özgürlüğüm uğruna feda edeceğimi biliyorum. Ben mutsuz değilim belki, belki mutsuz değilim. Ama içim böylesinde yanıp tutuşurken, kalbimde, zihnimde böyle acılar varken, hayat bana bir zulüm olmuşken, nefes almak bile canımı acıtırken, yaşamak istemiyorum. Hoşçakal dünya demiyorum, hiç bir zaman hoş olmayacaksın artık. Elveda dünya diyorum son kez. Geriye asla dönmemek üzere elveda.
Yorumlar
Yorum Gönder